Θα μας ξενίσει ειλικρινά η εικόνα των playoffs της Ευρωλίγκας χωρίς τον Παναθηναϊκό μέσα στους οκτώ καλύτερους της ηπείρου. Μας χαλάει πολύ αυτή η προοπτική.
Από την άλλη η κάθε αντιξοότητα (σκαμπανεβάσματα, πετσόκομμα μπάτζετ, τραυματισμοί, αγωνιστική κρίση) ίσως να συμβαίνει για κάποιο λόγο ώστε επιτέλους να εκτιμήσουμε τη συνεχόμενη παρουσία του κλαμπ εκεί, είναι αυτό που λέγεται συνέχεια, αδιάλειπτη μάλιστα από το 1994 όταν ξεκίνησε η παλινόρθωση της παντοκρατορίας.
Πάντα από τον Οκτώβρη τσεκάραμε τις μέρες της άνοιξης ως τις καλύτερες και πιο ενδιαφέρουσες της σεζόν. Για το μέλλον του Παναθηναϊκού στη διοργάνωση δεν έχουν μείνει να πούμε πολλά, τα αναφέρουν όλοι από τη μάζωξη των αθλητών το καλοκαίρι.
Πόδια, μέγεθος και Playmaking είναι τα ζητούμενα. Αυτός ο συνδυασμός αποτελεί το παρόν και το μέλλον στο τοπ-επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, οι εξελίξεις και μια ματιά στους τοπ του σπορ έχουν αποφανθεί περί τούτου εδώ και χρόνια. Ο
Παναθηναϊκός κάποια από αυτά τα διαθέτει, του λείπει η τεχνογνωσία κι η εμπειρία ώστε να φανούν μεγαλοπρεπώς στο παρκέ…χθες! Μήτογλου, Παπαγιάννης, Μπεντίλ, Σαντ Ρος (σε θέση κουμανταδόρου), Καλαϊτζάκης είναι ενδιαφέροντα στοιχήματα για το μέλλον, το ζήτημα είναι να μην καούν σήμερα από την απογοητευτική εικόνα του πρωταθλητή, ειδικά όταν παίζει μακριά από το Μαρούσι.
Δημήτρης Στρατής
