Αποστολή για… κασκαντέρ και θέαμα «μαρτύριο»!
Είναι αλήθεια πως η παρακολούθηση του φετινού ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού συνίσταται μονάχα σε… κασκαντέρ ακόμα κι εκείνοι δεν είμαστε βέβαιοι ότι θα άντεχαν το «μαρτύριο».
Η ομάδα, όπως η νοοτροπία του προπονητή της προβλέπει, μαζεύεται, δεν πιέζει, αφήνει τη μπάλα στον αντίπαλο (τον οποίο κάποιες φορές ακυρώνει) κι όταν σκοράρει σπάνια χάνει.
Όμως κατεβαίνει με ελάχιστους παίκτες αποφασισμένους να παίξουν ποδόσφαιρο, χρησιμοποιεί τους μέσους προς κάλυψη της άμυνας, αφήνει τους κυνηγούς μόνους και ξεκομμένους μπροστά και παίζει πολύ με τον χρόνο.
Ο κόσμος κι ο Τύπος λένε ότι η ομάδα παίζει αργά: έτσι είναι. Όμως αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με τα χαρακτηριστικά των παικτών όσο με την ένταση του παιχνιδιού της.
Στο τριφύλλι μπορεί να δεις ηρωικά τάκλιν ακόμα και μπροστά από τον Διούδη, να δεις καλύψεις αμυντικών , να δεις στόπερ καμικάζι να βγαίνουν πρώτοι στην μπάλα, αλλά σπανίως θα δεις overlap, κυνηγούς να πρεσάρουν, σπάνια θα δεις χαφ να πατάνε περιοχή, δηλαδή να τρέχουν χωρίς μπάλα για να δώσουν στον συμπαίκτη στήριγμα.
Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά μιλάμε για μια σεζόν άθλια όπου ακόμα κι έτσι μπορεί να καταφέρεις τον μίνιμουμ στόχο σου να βγεις Ευρώπη, κάτι που φαινόταν αδιανόητο τον Οκτώβρη.
Δημήτρης Στρατής