Απέναντι (κυρίως) στον εαυτό του

Θεωρητικά ο Παναθηναϊκός είναι ένα σκαλί πάνω από το 70% του ανταγωνισμού στην Σούπερ Λίγκα, αλλά κουβαλά προβλήματα.

Μετά από τόσα χρόνια αποτυχιών, απουσία από την Ευρώπη, με διοικητικές παλινωδίες και τον κόσμο απομακρυσμένο από τον οργανισμό, κάθε σεζόν προστίθενται στις πλάτες των ποδοσφαιριστών οι αμαρτίες των προηγούμενων γενεών κάτι που τους φορτώνει με άγχος.

Το πρόβλημα δεν λύνεται όταν στα αποδυτήρια δεν υπάρχουν παλιές καραβάνες που μπορούν να γίνουν σημαιοφόροι και μπροστάρηδες εμπνέοντας τους μικρούς. Καιρό το συζητάμε, ο Παναθηναϊκός έχει αντίπαλο κυρίως τον εαυτό του.

Σήμερα το κλαμπ καλείται να βρει αμυντική σταθερότητα (που τελευταία του λείπει), να μας ξαναδείξει την ωραία κυκλοφορία μπάλας στο ύψος της αντίπαλης μεγάλης περιοχής –εκεί που γεννιούνται οι φάσεις για γκολ- που έχουμε να δούμε από το τελευταίο εξάμηνο του 2018 όταν τα νεαρά παιδιά του Γιώργου Δώνη ΣΑΡΩΝΑΝ παρά τις “μαύρες” προβλέψεις της περιόδου.

Ο Παναθηναϊκός πρέπει να αποφασίσει τι θέλει να γίνει τώρα που τα πιτσιρίκια του μεγάλωσαν και το μπάτζετ ανέβηκε: αν αποφασίσει ν’ αμυνθεί πρέπει ν’ αποδείξει ότι μπορεί να το κάνει καθαρά, οργανωμένα και ψυχωμένα.

Αν πάλι θέλει να επιβάλει το παιχνίδι του δεν αρκεί να εμφανιστεί με τέσσερις επιθετικούς: πρέπει να μας δείξει και πώς θα αξιοποιηθεί η παρουσία τους. Η διαφορά μεταξύ των δύο είναι μεγάλη (μιας κι οι παίκτες είναι αδούλευτοι από άποψη φυσικής κατάστασης και προπονητικής κατεύθυνσης).

Κάθε επιδίωξη των πρασίνων σήμερα παραμένει δύσκολη αφού θα χρειαστεί να κάνουν δεύτερη προετοιμασία εν μέσω φουλ αγωνιστικών υποχρεώσεων. Εφεξής η ομάδα πρέπει και να μην χάνει και να παίρνει πειστικές νίκες που θα “σηκώνουν” τα αποδυτήρια τα οποία -όπως παραδέχθηκε ο Λάζλο Μπόλονι- είναι έμπλεα φόβου και μη αυτοπεποίθησης.

Δημήτρης Στρατής