«Απαντήσεις» μέσα στο γήπεδο!

Ξεκινάμε από τα βασικά για να ξέρουμε και τι λέμε: Καμία μάχη δεν είναι χαμένη, πριν αυτή δοθεί. Αυτό ισχύει στα ΠΑΝΤΑ, επομένως και στο ποδόσφαιρο. Πάμε και στο θέμα μας τώρα, που δεν είναι άλλο από το ματς του Παναθηναϊκού με τη Θέλτα στο Βίγκο.

ΟΚ, δύσκολο παιχνίδι για πολλούς και διάφορους λόγους. Όσο δε περνάει η ώρα οι λόγοι γίνονται και περισσότεροι από τα προβλήματα της τελευταίας στιγμής που δημιουργήθηκαν με τις απουσίες στα άκρα (Χουλτ, Μέστο), οι οποίες ήρθαν να προστεθούν στη λίστα που ήδη έγραφε τα ονόματα των Λέτο, Ιβανόφ και Γουακάσο. Σαφώς και παίζουν το ρόλο τους αυτά και θα μιλάγαμε από διαφορετική βάση αν κατεβαίναμε κομπλέ, μα δεν ήρθε και η συντέλεια του κόσμου.

[ads2]

Είναι και αυτή η ριμάδα η προϊστορία στη μέση. Ένας αγώνας στην Ισπανία, τις περισσότερες φορές, μεταφράζεται σε… «κατηφόρα». Όχι μονάχα για εμάς, αλλά για ΚΑΘΕ ελληνική ομάδα. Δεν μας πάει ρε αδερφέ η συγκεκριμένη χώρα και σχεδόν πάντα φεύγουμε με το κεφάλι κατεβασμένο. Αρκετά όμως. Μην το σκαλίζουμε το παρελθόν. Τα ξέρετε, τα ξέρουμε και στο κάτω – κάτω της γραφής δεν θέλουμε να τα θυμόμαστε κιόλας, ούτε να ξύνουμε πληγές.

Η Θέλτα από τη μέρα που μπήκε στη ζωή μας και δυσκόλεψε έναν βατό σε κάθε άλλη περίπτωση όμιλο μοιάζει ως το φαβορί. Πιθανώς να είναι κιόλας με βάση την έως τώρα κατάσταση και εικόνα των ομάδων. Σε κάθε περίπτωση πάντως εξ αρχής μιλούσαμε για έναν ΑΝΟΙΧΤΟ όμιλο κι αυτό δεν μπορεί να αλλάξει – πόσω μάλλον από τη 2η αγωνιστική. Τούτο σημαίνει ότι οι διαφορές δεν είναι μεγάλες και όλα μπορούν να συμβούν.

Υπάρχει ένα κλίμα για «σίγουρη ήττα», για «καμία τύχη» και δεν συμμαζεύεται. Ισως να εξελιχτεί και έτσι το παιχνίδι, ποτέ άλλωστε δεν μπορείς να το γνωρίζεις αυτό. Και εμένα αν με ρωτήσετε δεν έχω καλό προαίσθημα, αλλά ΩΣ ΕΚΕΙ. Είπαμε καμία μάχη δεν χάνεται, ούτε κερδίζεται, πριν δοθεί. Όπως επίσης και καμία Θέλτα δεν είναι Ρεάλ, Μπαρτσελόνα ή Ατλέτικο. Μια καλή ισπανική ομάδα είναι, που αν σε βρει μπόσικο μπορεί να σου κάνει «ζημιά», αλλά δεν μπορείς να πεις ότι δεν παίζεται κιόλας.

Δεν μου αρέσει λοιπόν όλο αυτό το κλίμα και η ηττοπάθεια. Και θέλω να δω «απαντήσεις» μέσα στο γήπεδο. Και όπου μας βγάλει. Να δω μια ομάδα που θα τα δίνει όλα και που θα κοιτάει στα μάτια τον αντίπαλο. Που θα το παλέψει ακόμη κι αν στραβώσει, που δεν θα παίξει με κατεβασμένα χέρια, που στο τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή άπαντες θα έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους ότι έδωσαν ότι είχαν. Και να ξέρετε πως αν συμβούν όλα αυτά, αν βοηθηθείς και από την τύχη που σαφώς παίζει ρόλο σε τέτοια ματς όλα μπορούν να συμβούν. Μην τρελαθούμε κιόλας.

Επαναλαμβάνω με την Θέλτα παίζουμε, όχι διάολε με την Μπαρτσελόνα! Και σαν Παναθηναϊκός που έχω ζήσει (και τι δεν έχω ζήσει…) με την ομάδα αυτή ταξιδεύοντας στα πέρατα της γης και έχοντας δει έδρες και έδρες να «βουβαίνονται» δεν μπορώ να δεχτώ πως θα χάσω πριν παίξω. Ακόμη και τώρα που δεν είμαι στα καλύτερά μου. Πάμε γερά λοιπόν. Με πίστη στις δυνάμεις μας και σοβαρότητα. Και όπου μας βγάλει. Το είπαμε άλλωστε και πιο πάνω. Ότι κι αν συμβεί, αυτό που πρέπει να ξέρουμε είναι ότι παλέψαμε και ότι τα δώσαμε όλα. Τα υπόλοιπα θα τα δούμε το βραδάκι της Πέμπτης, θα τα πούμε και από εδώ μόλις με το καλό πάρω το αεροπλάνο της επιστροφής.