Αλλαγή φιλοσοφίας: Αυτό που είχε ανάγκη ο Παναθηναϊκός

Το να παίζεις μόνο άμυνα κουράζει και είναι ένα έργο που είδαμε να συμβαίνει συχνά το προηγούμενο διάστημα στον Παναθηναϊκό.

Ο κόσμος αγανακτούσε να βλέπει την ομάδα να παίζει μόνιμα στο μισό γήπεδο με στόχο τη νίκη με μισό-μηδέν, οι ποδοσφαιριστές κουράζονταν ψυχικά να υπηρετούν ένα πλάνο μόνιμης καταστροφής σε χαμηλά μέτρα και σε αποστάσεις που δεν μπορούσαν να καλύψουν για να επιτεθούν.

Το να πας σε αλλαγή πλάνου ποντάροντας στην πίεση στον αντίπαλο με τη μπάλα στα δικά σου πόδια ούτε εύκολο είναι, ούτε απλό. Εκτός κι αν αποκτήσεις καλές μονάδες που στο μεσοδιάστημα της διδασκαλίας σου να σε βοηθήσουν να πάρεις βαθμούς σε ματς που δεν θα είσαι τόσο καλός.

Με τον Απόλλωνα κάποιες…ποικιλίες του Βιτάλ θα κουβεντιάζονται μέχρι το ματς στα Γιάννενα, δείγμα του πόσο απεγνωσμένα είχε ανάγκη ο Παναθηναϊκός να συζητηθεί στην πιάτσα ως μια ομάδα που (επιτέλους) τιμά το DNA της πιάνοντας τον αντίπαλο από τον λαιμό.

Μέχρι να γίνει αυτό συγχρονισμένα ας αρκεστούμε στα ξεσπάσματα των σολιστών, ούτε αυτά τα είδαμε πέρσι κι η αλήθεια είναι πως ανυπομονούμε να ανακαλύψουμε το ταβάνι παιδιών που πέρσι είτε ήταν στο ρόστερ, είτε όχι ήταν το ίδιο και το αυτό…

Δημήτρης Στρατής