Πάνω που ήμασταν στις «μαύρες» μας με την αποχώρηση της οικογένειας Γιαννακόπουλου από το προσκήνιο, με απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα η οποία κυνικά μας έδειχνε ότι η ομάδα μπάσκετ θα ζούσε από τα έσοδά της (θυμίζοντάς μας ρητορική ποδοσφαίρου) ήρθε το «μπαμ» με τον Μάριο Χεζόνια.
Ο ερχομός του Κροάτη ενθουσίασε τον κόσμο σε σημείο να λες ότι αν δεν υπήρχαν οι απαγορεύσεις μετακινήσεων λόγω πανδημίας οι επόμενες γενιές θα έβλεπαν τις εικόνες της υποδοχής του με την ίδια απορία που οι σημερινοί νεολαίοι κοιτούν μια …κασέτα ραδιοφώνου.
Η αλήθεια είναι πως ο ταλαντούχος άσος είναι εκτός ρυθμού, έχει μείνει πολλούς μήνες εκτός δράσης, όμως μιλάμε για τον Χεζόνια, ένα σπουδαίο brand στο χώρο, που στα μάτια των οπαδών φαντάζει θεόρατος ακόμα και στο 60% της φόρμας του.
Ο πρωταθλητής, καιρό τώρα, είναι ελλιπής σε playmaking και δεν έχει παίχτες με ικανότητα στη προσωπική φάση (εκτός του Νέντοβιτς), παράλληλα του λείπει η αθλητικότητα, συνεπώς περιμένεις όταν ο παίκτης εγκλιματιστεί να προσφέρει μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, νεύρο, σκορ.
Επιθετικά, στο μισό γήπεδο ο σύλλογος έμοιαζε «ξύλινος», αφού πλην του Νεμάνια δεν είχε άλλο παίκτη με το απρόβλεπτο στις κινήσεις του, κάτι που σε «κλειστά» ματς αποτελεί μειονέκτημα.
Οι πράσινοι είδαν την ευκαιρία, εκμεταλλεύτηκαν τα θερμά αισθήματα του Μάριο για το legacy του συλλόγου, άνοιξαν την…. καταπακτή κι εκεί που περίμεναν πλέι-μέικερ προσφέρουν στον κόουτς Κάτας ακόμα ένα δίμετρο φόργουορντ.
Δημήτρης Στρατής
