Ο φετινός Παναθηναϊκός, κατά τη γνώμη μας, κατασκευαστικά δεν είναι κακός.
Το καλοκαίρι ήρθαν παίκτες που του ήταν απαραίτητοι για το παιχνίδι, η διοίκηση πρόσθεσε στο ρόστερ ποδοσφαιριστές που βοήθησαν στο να ανανεωθεί σημαντικά η ομάδα – μιλάμε για τον Μαουρίσιο και τον Ιωαννίδη που ήταν επιλογές του Γιάννη Αλαφούζου.
Ο Ντάνι Πογιάτος είχε χρόνο να δουλέψει με το νέο ρόστερ, έκανε τις εκθέσεις του στον Τσάβι Ρόκα, προσπάθησε να φτιάξει την ομάδα που ήθελε: ότι αυτή δεν τσούλησε ποτέ κι έκανε τον κόσμο να κρεμαστεί στα…κάγκελα, δεν σημαίνει ότι δεν προηγήθηκε της γέννησής της ένας σχετικά αξιοπρεπής σχεδιασμός.
Αν σε κάτι έπρεπε να …πατήσει πόδι η διοίκηση ήταν στην παραμονή του Γιώργου Δώνη που εξαρχής δεν είχε κανένα πεδίο συνεννόησης με τον τεχνικό διευθυντή με αποτέλεσμα οι παρεξηγήσεις να αρχίσουν με το καλημέρα με αφορμή την μεταγραφή Βέλεθ.
Το καλοκαίρι ο Πογιάτος δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία στην φυσική κατάσταση ενώ το σκεπτικό του αποδείχθηκε καταστροφικό. Ρούκι, πρώτη φορά μακριά από την πατρίδα του και χωρίς βοήθειες από τον οργανισμό, ο καλός Ντάνι ούτε που μπορούσε να διανοηθεί πόσο παθητική άμυνα παίζουν οι ελληνικές ομάδες – σχεδίασε το τριφύλλι πιστεύοντας ότι θα έχει αντιπάλους που θα τολμούσαν σε κάποια ματς τουλάχιστον να κάνουν το δικό τους.
Ο Ισπανός δεν ήξερε σε τι λίγκα ήρθε κι αυτό το πλήρωσε, εισπράττοντας αρχικά δυσπιστία και στη συνέχεια γκρίνια, οργή κι ανάθεμα.
Ο Μπόλονι λόγω του περάσματός του από τον ΠΑΟΚ ήξερε που ερχόταν. Αν γνωρίζεις τι περιμένουν από σένα, μπορείς να ανταποκριθείς, αρκεί να έχεις τρόπους, ιδέες και ικανούς παίκτες, τέτοιοι υπάρχουν πολλοί στο ρόστερ ασχέτως αν μέχρι σήμερα αδικούσαν τους εαυτούς τους.
Δημήτρης Στρατής
