“Αν θες πέναλτι πες στον πρόεδρο σου να πληρώσει”

(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});

Η κατάσταση που επικρατεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο, έπαιξε ρόλο ώστε να πάρεις την τελική απόφαση και να σηκωθείς να φύγεις;

«Όχι, καμία σχέση. Μα ήθελα να μείνω έτσι κι αλλιώς! Αυτή η κατάσταση που επικρατεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο για εμένα, ήταν μία τεράστια πρόκληση. Πολύ μεγάλη πρόκληση. Και αποδείξαμε ότι παρά το γεγονός ότι εμείς δεν είχαμε τα χρήματα του Ολυμπιακού, ούτε όλα τα τριγύρω, εν τέλει μπορέσαμε να είμαστε διεκδικητές. Τα χρήματα είναι καλό να υπάρχουν, αλλά δεν δίνουν λύση σε όλα τα προβλήματα, ούτε από μόνα τους κάνουν τη διαφορά. Παίξαμε άλλωστε με τον Ολυμπιακό και τους κερδίσαμε τόσες φορές, ήρθαμε ισοπαλία κάποιες άλλες και στο τέλος ηττηθήκαμε στο γήπεδό μας. Γενικά πέρασα πολύ ωραία χρόνια, ήταν πολύ καλά, αν και θυμάμαι ένα ματς στο γήπεδο μίας ομάδας από την Κρήτη».

Τον ΟΦΗ;

«Ναι τον ΟΦΗ! Jeeeeebottteeeee! (γαμώτο, στα κροατικά)… Αξέχαστο ματς. Μας πετούσαν ό,τι είχαν στα χέρια τους, καρέκλες, πέτρες, κινητά. Ό,τι να΄ναι! Ενας άλλος πήγε και χτύπησε την μπάλα από τα χέρια του παίκτη μας, ο οποίος προσπάθησε να κάνει την επαναφορά με πλάγιο. Εντάξει, συμβαίνουν κι αυτά. Κατά τ’ άλλα όμως, όλα ήταν μία χαρά. Εκεί ήταν λίγο παράξενα τα πράγματα. Όλα τα υπόλοιπα μου άρεσαν».

Ακόμα και τα θέματα με τους διαιτητές;

«Στο κομμάτι αυτό, ο Παναθηναϊκός έχει λειτουργήσει άψογα όλα αυτά τα χρόνια. Στόχος τους είναι να ηρεμήσουν τους παίκτες και να τραβήξουν την προσοχή τους από αυτή την κατάσταση. Φυσικά, ως επαγγελματίας που είμαι, εκατομμύρια φορές ήθελα να πάω να χτυπήσω τον διαιτητή στη μούρη και να σηκωθώ να φύγω μόνος μου από το γήπεδο. Θα το απολάμβανα όμως. Με την ψυχή μου. Μία φορά είπα σε έναν διαιτητή: “Οταν έρθεις στο αεροδρόμιο για να επιστρέψεις στην Αθήνα, να είσαι σίγουρος ότι στο αεροπλάνο θα μπει ο ένας από τους δύο. Ή εγώ, ή εσύ. Και οι δυο αποκλείεται”. Είναι απίστευτο αυτό που συναντήσαμε με τους διαιτητές τους μήνες που έπαιξα στον Παναθηναϊκό».

Είμαι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να τον «πυροβολήσω» με τις δικές μου ερωτήσεις, αλλά ο «Σίφο» έχει πάρει φόρα και παρότι χαμογελάει ενθυμούμενος περιστατικά κι εμπειρίες, είναι ασταμάτητος…

«Μία φορά ένας διαιτητής είπε σε συμπαίκτη μου. “Αν δε σου αρέσουν τα σφυρίγματα, πες στον πρόεδρο σου να μας πληρώσει”. Ήταν ένα παιχνίδι στο οποίο δεν μας έδωσαν κάποιο πέναλτι, ο Ντάνιελ (Πράνιτς) τον πλησίασε για να διαμαρτυρηθεί και αυτός, ο ρέφερι, βάζοντας το χέρι στο στόμα για να μην τον ακούσει ολόκληρος ο κόσμος, του είπε. “Πες στον πρόεδρό σου να πληρώσει”».

Ξέρεις πολύ καλά ότι η συνομιλία καταγράφεται. Θα το γράψω αυτό που λες. Να το ξέρεις…

«Δεν με απασχολεί. Γράψ΄το. Μα σου λέω ότι αμέσως μετά αρχίσαμε να κοιταζόμαστε μεταξύ μας και βάλαμε τα γέλια».

Ποιο ήταν αυτό το παιχνίδι;

«Δε θυμάμαι…».

Ναι αλλά αυτό που κάνεις είναι ένας πολύ εύκολος κι ανέξοδος τρόπος να αποδίδεις κατηγορίες. Μίλα με ονόματα. Θυμήσου!

«Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι επρόκειτο για ένα ματς εκτός έδρας. Εξάλλου, αν αρχίσω να θυμάμαι, θα πρέπει να είσαι έτοιμος να γράψεις για όλους τους διαιτητές, σε όλα τα γήπεδα που έχω παίξει. Ειλικρινά δε θυμάμαι. Δεν ήταν πάντως κάποιο ντέρμπι».

Ποια είναι η χειρότερη διαιτητική εμπειρία που είχες στην Ελλάδα;

«Δεν είναι δυνατόν να σου πω, διότι είναι αμέτρητες. Έχω δει πρόεδρο να μιλάει πριν το ματς με διαιτητές. Έχω δει στο ημίχρονο παράγοντες να κοντεύουν να σπάσουν τις πόρτες των δωματίων των διαιτητών και στη συνέχεια ο ρέφερι να βγαίνει στο δεύτερο ημίχρονο και να καταπίνει τη σφυρίχτρα. Πολλά περιστατικά. Σε μία άλλη περίπτωση, ένας διαιτητής μου είπε. “Νομίζω ότι τον ακούμπησες”. Και είχε σφυρίξει πέναλτι, νομίζοντας. Απίστευτο»!

Στα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού, όσο ήσουν μέσα σε αυτά, υπήρχε κάποιος που να πίστευε πραγματικά ότι μπορείτε να πάρετε το πρωτάθλημα, παρά τις αντιξοότητες;

“Εγώ! Το μοναδικό που με κλόνισε ήταν όταν μας αφαίρεσαν τρεις βαθμούς. Αυτό ήταν καταστροφικό. Νικήσαμε τον Ολυμπιακό, φτάσαμε τρεις βαθμούς πίσω τους, απέμεναν τρεις αγωνιστικές για το τέλος του πρωταθλήματος και βέβαια… έγινε το μαγικό. “Ε, αφού δεν μπορούμε να σας κερδίσουμε έτσι, θα σας κερδίσουμε αλλιώς”, είπαν μεταξύ τους, “Για αυτό πάρτε μία ποινή αφαίρεσης τριών βαθμών στο κεφάλι”. Επειδή, κάποιος πέταξε ένα αντικείμενο. Προς θεού! Πρώτα απ’ όλα, αν εγώ ήμουν ο πρόεδρος του Ολυμπιακού και ο προπονητής μου πήγαινε μπροστά στην κερκίδα των οπαδών του αντιπάλου κάνοντας χειρονομίες, θα τον είχα απολύσει την επόμενη στιγμή. Χωρίς καν να το σκεφτώ. Δεν είναι καλό για την ίδια την ομάδα και για τη φήμη της. Για το image της. Μπροστά σε κάθε προπονητή η ομάδα, ο Ολυμπιακός, είναι ένα τεράστιο μέγεθος. Ουδείς μπορεί να το εκμεταλλευτεί αυτό, ή να το ξεχάσει. Τέλος πάντων, τότε ήταν που καταλάβαμε όλοι ότι είχαμε χάσει το πρωτάθλημα. Όταν ξεκινήσαμε τη σεζόν και δεν ήμασταν καλά, δεν πιστεύαμε ότι μπορούμε να φτάσουμε μέχρι τη διεκδίκηση του τίτλου. Όταν, όμως, νικήσαμε τον Ολυμπιακό και αισθανόμασταν ότι βελτιωνόμαστε μέρα με την ημέρα, η αυτοπεποίθησή μας είχε φτάσει πολύ ψηλά. Ήμασταν συνέχεια πολύ κοντά στη βαθμολογία. Και τότε άρχισαν να γίνονται τα περίεργα. Παίζαμε καθυστερήσεις μέχρι να σκοράρει ο αντίπαλος. Ακόμα και οι κίτρινες κάρτες ήταν εξοργιστικές. Μας έδιναν τις κίτρινες με την ίδια ευκολία που δίνω στο σκύλο μου τα μπισκότα του. Άσε τα πέναλτι που έδιναν εναντίον μας. Δεν είναι εύκολο για ομάδα που είχε 12 παίκτες πάνω στους οποίους μπορούσε να στηρίζεται, να χάνει με κίτρινες κάρτες τόσους παίκτες. Με τον καιρό όμως, συνηθίσαμε. Υπάρχει μία κουβέντα που αναφέρει ότι όταν το μαχαίρι είναι μέσα σου, όσο πιο πολύ κινείσαι, τόσο περισσότερο πονάει. Έτσι κι εμείς αποφασίσαμε να μην… πονάμε».

Στην αρχή πώς ήταν; Εκνευριζόσουν;

«Δε φαντάζεσαι πώς μπορεί να ήταν. Ήθελα να σκοτώσω τους διαιτητές. Κυριολεκτικά. Αν σκότωνα όλους όσους ήθελα, δεν θα είχατε άλλους στο πρωτάθλημα να παίζουν τα ματς. Μετά συνήθισα…».

Στην Τουρκία, όταν έπαιξες στην Μπεσίκτας, η κατάσταση δεν ήταν περίπου ίδια;

«Οχι, καμία σχέση. Πραγματικά καμία σχέση. Εντελώς διαφορετικές καταστάσεις. Θυμάμαι ένα πέναλτι με τον Παναθηναϊκό, όπου δεν είχα απολύτως καμία επαφή με τον αντίπαλο. Ήμουν μακριά του στην πραγματικότητα. Κι όταν διαμαρτυρήθηκα στον διαιτητή, μου απάντησε: “Έπρεπε να το δώσω. Έπρεπε…”. Σε εκείνο το ματς το σκορ είχε έρθει 1-1».

Είναι αλήθεια ότι θα παίξεις με επικαλαμίδες του Παναθηναϊκού στο «Καραϊσκάκης», στον αγώνα του Champions League;

«Μα ναι. Γιατί όχι; Τις έφταιξα φέτος κι έχω βάλει τα σήματα της Ντιναμό και του Παναθηναϊκού. Και των δύο ομάδων. Σε όλη τη σεζόν θα παίξω με αυτές».

Κάπου εκεί σταματάει και βάζει τα γέλια…

«Φαντάσου να βάλω γκολ μέσα στο Καραϊσκάκη. Θα τις βγάλω, θα τις δείξω και θα φύγω αμέσως για τα αποδυτήρια…» (ξεσπάει σε γέλια)

Πες μου το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό ακούγοντας το όνομα «Καραϊσκάκη»…

«Στο πρώτο παιχνίδι, όταν πήγα να μπω στο γήπεδο, στη φυσούνα κιόλας, υπήρχε ένας τύπος, Έλληνας, που ήξερε κροάτικα μάλλον, που άρχισε να μου λέει. “Σσσσσίφο. Πίτσκα ντε μάαααατεριιιι”. (Βάζει πάλι τα γέλια… Ξεκαρδιστικά). Να σου πω όμως ότι στο “Καραϊσκάκη” δεν ήταν όπως κάποια άλλα ματς. Εκεί, παιζόταν περισσότερο ποδόσφαιρο. δεν ήταν τόσο άσχημα, όσο σε άλλα παιχνίδια. Και θυμάμαι επίσης το 3-0»!

Μισό λεπτό. Ήσασταν πολλούς βαθμούς πίσω όταν έγινε αυτό. Χαμένο πρωτάθλημα για εσάς, κερδισμένο για τον Ολυμπιακό από καιρό μάλιστα…

«Το χάρηκα. Σκέφτηκα κι εγώ το ίδιο τις πρώτες στιγμές, αλλά μετά ένιωσα πολύ όμορφα. Είχαμε κερδίσει τον Ολυμπιακό μέσα στην έδρα του παρά τα όσα γίνονται».

Δεν είναι νοοτροπία μικρής ομάδας αυτή; Να χάνεις το πρωτάθλημα χωρίς καν να το παλέψεις και να πανηγυρίζεις επειδή κέρδισες ένα ματς;

(Το σκέφτεται λίγο) «Όχι, δεν είναι. Εξαρτάται πώς το βλέπεις. Αυτοί θεωρούν ότι είναι σπουδαίοι. Ό,τι κι αν λέμε, είναι! Στο γήπεδο. Κι ο Παναθηναϊκός είναι μεγάλη ομάδα. Θες να σου πω κάτι; Ξέρεις πόσα παιχνίδια έπαιξα, ξέροντας, ή καταλαβαίνοντας στη διάρκεια του ματς ότι δεν έχουμε καμία ελπίδα να κερδίσουμε; Άσ΄το. Αϊντε φίλε. Μην το ψάχνεις. Αμέτρητους πόντους. Πιστεύω ότι αν παίρναμε αυτούς τους βαθμούς που μας στέρησαν, θα ήμασταν και 10 βαθμούς μπροστά από τον Ολυμπιακό”.

Κάτσε να σου πω κάτι…

«Οχι, κάτσε εσύ να σου πω εγώ κάτι. Όταν βλέπω παιχνίδι του Ολυμπιακού με αντίπαλο κάποια ομάδα της Σούπερ Λίγκας, αισθάνομαι ότι οι παίκτες του αντιπάλου φέρονται σαν να είναι στη Γλυφάδα, στο Opus, να πίνουν καφέ ξαπλωμένοι στον καναπέ με τα πόδια πάνω για να χαλαρώνουν. Όταν πηγαίνω εγώ, όμως, στην ίδια έδρα, αισθάνομαι ότι έχω να αντιμετωπίσω 11 σαμουράι. Αν μπορούσαν να βγάλουν μαχαίρι, θα έβγαζαν μαχαίρι. Τρελαίνονταν με εμάς. Δεν είναι δυνατόν να παίρνει ο Ολυμπιακός 50 παίκτες από άλλες ομάδες και να τους μοιράζει δεξιά κι αριστερά δανεικούς. Είναι καλό για τον Ολυμπιακό, αλλά καταστροφικό για το ελληνικό ποδόσφαιρο».

Πιστεύεις ότι έστω και μία σεζόν, σας στέρησαν ένα πρωτάθλημα που αξίζατε να πάρετε; Ότι σας το έκλεψαν;

«Ναι, αυτό που μας αφαίρεσαν τους βαθμούς».

Είχατε καλύτερη ομάδα δηλαδή;

«Το αποδείξαμε. Οχι ως παίκτες, αλλά ως ομάδα, ήμασταν καλύτεροι. Το αγωνιστικό τμήμα τους είναι σοβαρό. Λέω και ξαναλέω ότι αν ο Παναθηναικός είχε όλα αυτά που απολαμβάνει ο Ολυμπιακός, χρήματα, συνθηκες, παίκτες ποιότητας που τους πληρώνεις καλά, διαιτητές, που όταν πλησιάζεις στον αντίπαλο σου σφυρίζουν φάουλ, θα ήταν υπερδύναμη ο Παναθηναϊκός. Φυσικά και παίρνει τα πρωταθλήματα, αλλά σε όλα τα σοβαρά ματς ηττήθηκε ο Ολυμπιακός. Από εμάς, τον ΠΑΟΚ. Τα πρωταθλήματα βέβαια δεν κερδίζονται στα ντέρμπι, αλλά ο Ολυμπιακός έχει τον τρόπο να περνάει από τις άλλες έδρες».