Η παγκόσμια...πρωτοτυπία του Παναθηναϊκού!

Ο Παναθηναϊκός για άλλη μία φορά προσπαθεί να ξεφορτωθεί ένα κάρο παίκτες μέσω της μεθόδου των αποζημιώσεων, αντί να περιμένει μέχρι να βρει ομάδα να τους παραχωρήσει. Γράφει ο Παναγιώτης Χριστουλάκης
[ads2]
Πρώτα από όλα, Χρόνια Πολλά και Καλά Χριστούγεννα σε όλους και σε όλες με μπόλικες χαρές και υγεία πάνω από όλα.

Ο Παναθηναϊκός μπαίνει σε ακόμη έναν έντονο κύκλο προσθαφαιρέσεων, με τους Ιμπάρμπο, Γουακάσο, Βέμερ, Ιβανόφ, Σαμπά, Ρινάλντι και Λεντέσμα να βρίσκονται με το “ένα πόδι” εκτός Παναθηναϊκού. Και κάπου εδώ συναντάμε μία παγκόσμια πρωτοτυπία. Κάτι που μόνο ο Παναθηναϊκός κάνει. Αντί να ψάξει να βρει ομάδες να παραχωρήσει τους ποδοσφαιριστές με κανονική ή ελεύθερη μεταγραφή ή με δανεισμό, κάθεται και πληρώνει αποζημιώσεις. Ένα φαινόμενο το οποίο γίνεται συνεχώς από το πέρασμα της Πολυμετοχικότητας και μετά, με τον Γιάννη Αλαφούζο να το έχει πάει σε…άλλο επίπεδο!

Ας ξεκινήσουμε με τα τωρινά παραδείγματα. Βγάζουμε στην άκρη τον Ιμπάρμπο, ο οποίος είναι δανεικός και μία ενδεχόμενη αποχώρησή του δεν θα κοστίσει. Πάμε στον Κρίστιαν Λεντέσμα, οι πάγιες αποδοχές του οποίου είναι μόνο 120.000/χρόνο. Πράγμα που σημαίνει ότι ακόμη και αν αποφασίσει να κάτσει στο συμβόλαιό του θα λάβει για τον επόμενο 1,5 χρόνο μόλις 180.000 ευρώ. Δηλαδή ένα ποσό το οποίο έβγαζε σε 15 μέρες στα καλά του χρόνια στην Λάτσιο. Ο Λεντέσμα έχει καλό όνομα και θα μπορέσει εύκολα να βρει ομάδα σε μικρές ομάδες Α και Β Ιταλίας, στην Αργεντινή ή στα Εμιράτα. Όποτε ακόμη και αν ο Παναθηναϊκός αποφασίσει να τον περιμένει να βρει ομάδα, δεν θα βγει χαμένος. Συνεχίζουμε με τον Ιβανόφ. Επίσης χαμηλός μισθός (180.000/χρόνο), ενώ έχει καλό όνομα σε Ελβετία και Βουλγαρία. Οπότε και αυτός μπορεί να βρει συμβόλαιο και να αποχωρήσει. Η ομάδα δεν θα βγει ιδιαίτερα χαμένη, αφού το ποσό που έδωσε για την αγορά του διεθνή αμυντικού ανέρχεται στις μόλις 100.000 ευρώ. Συνεχίζουμε με τον Λαουτάρο Ρινάλντι. Σε σούπερ ηλικία, με συμπαθητικές εμφανίσεις στην πατρίδα του, θα μπορούσε να βρει και αυτός ομάδα να συνεχίσει την καριέρα του ως δανεικός. Από την άλλη, κατά τη γνώμη μου, ο Κρίστοφερ Σαμπά έχει χώρο στον Παναθηναϊκό. Οι τραυματισμοί του οφείλονται καθαρά στην κακή διαχείριση του Στραματσόνι, ενώ σε όσα παιχνίδια έχει αγωνισθεί δεν έχει δείξει κάτι αρνητικό. Ακόμη και έτσι όμως το συμβόλαιό του λήγει το καλοκαίρι, οπότε ο πονοκέφαλος είναι μικρός για την περίπτωσή του. Πάμε στον Γουακάσο, ο οποίος στα 26 του έχει καλό όνομα για μικρομεσαίες ομάδες της Ισπανίας και μπορεί επίσης να βρει συμβόλαιο χωρίς να χρειαστεί να δώσουμε αποζημίωση. Ο μόνος για τον οποίο χρειάζεται αποζημίωση είναι ο Βέμερ, ο οποίος γνωρίζει ότι τα 300.000/χρόνο δεν θα τα βρει πουθενά αλλού και πως είναι “τελειωμένος” ποδοσφαιρικά.

Αντίστοιχα παραδείγματα με αποζημιώσεις υπάρχουν και από τα προηγούμενα χρόνια της διοίκησης Αλαφούζου. Παίκτες που μπορούσαν να φύγουν φέρνοντας προτάσεις όπως ο Σάντσεθ, ο Κατσουράνης, ο Βύντρα, ο Χριστοδουλόπουλος και ο Λέτο, εν τέλει υπέγραψαν να φύγουν παίρνοντας μικρή ή μεγάλη αποζημίωση.

Δεν νομίζω να είναι χαζοί στις υπόλοιπες ομάδες, ακόμη και ελληνικές (ΠΑΟΚ, ΟΣΦΠ) που προτείνουν στους ποδοσφαιριστές, είτε έναν χαμηλόμισθο συμβιβασμό είτε να τους αφήσουν μόνους τους μέχρι να βρουν ομάδες. Πρόσφατο παράδειγμα ο Σιόβας που μετά από 6 μήνες στην εξέδρα καταλήγει δανεικός στην ισπανική Λεγάνες. Oι μόνες περιπτώσεις που οι αποζημιώσεις είναι μονόδρομος είναι για “τελειωμένους” ποδοσφαιριστές (π.χ. Βέμερ) ή σε παίκτες που γνωρίζουν ότι όσο και να προσπαθήσουν δεν θα βρουν αντίστοιχο συμβόλαιο με αυτό που τους χάρισε η ομάδα, π.χ. ο Τοτσέ (700.000/χρόνο).